به اعتقاد ما تفاوت بنیادینی وجود داره میان معماری  و ساختمان سازی

در خوش‌بینانه‌ترین نگاه فقط حدود سه درصد از پروژه‌ها در ایران توسط معماران صاحب فکر، طراحی معماری می شن و مابقی یعنی 97 درصد ساخت و ساز توسط پیمانکاران، دفاتر خدماتی و دلالان مصالح انجام می شن.

این مراکز مدلی از “ساختمان سازی” رو پی گرفتند که مبتنی است بر به حداقل رسوندن هزینه ها، از بین بردن همه ریسک های ممکن، تکرار ایده های گذشته و  بهره‌وری روتین اقتصادی از طریق فروش مصالح . معماری در این شکل از پروژه ها اساسا مسئله اصلی نیست و ارزش افزوده ای به بنا اضافه نمی کنه و صرفا به انتخاب متریال تنزل یافته . متریال‌هایی که مٌد روز هستند و در زمان ساخت، نماد و نشانه به روز بودن یک بنا به حساب میان، بعد از یک دهه به نوعی مهر انقضای آن ساختمان می شن.

این درحالیه که “معماری” به دنبال پیشنهاد فرم های تازه و تجربه نشده برای زندگی و سازماندهی فضا است. معماری بیش از اینکه درباره ساختمان و متریال و … باشه درباره تخیل هست. معماری از طریق دخل و تصرف در پیش فرض های امروز، آینده متفاوتی رو برای ما تخیل می کنه تا از طریق آن، زیست تازه ای رو تجربه کنیم.

شما چه به دنبال سود و ارزش افزوده بیشتر هستید و چه رویای زندگی در یک فانتزی تازه و تجربه نشده رو در سر می پرورونید، وضعیتی که امروز در آن هستیم با پیروی از روش های پیشین تغییر نخواهد کرد و ارزش افزوده تازه ای خلق نخواهد شد. ما به چیز بیشتری نیاز داریم. به یک محصول خاص و متفاوت .

ارزش افزوده حقیقی معماری برای اون عده خاصی هست که روندهای مرسوم پیشین بازار رو دنبال نمی کنند، حساب شده ریسک می کنند، شجاعانه وارد چالش می شن، مسیرهای تازه ای خلق می کنند و از در اختیار گرفتن مالکیت آینده بازار لذت می برند. کارفرماهای ما عملگرا، ماجراجو و شجاع هستند و برای دست یافتن به تجربه های تازه پیشاپیش به استقبال چالش می روند.